වත්මන් අධ්‍යාපන රටාව, අද
සමාජයේ බෙහෙවින් ආන්දෝලනාත්මක, එමෙන්ම උහතෝකොටික සංවාදයන්ට බඳුන් වන පැති
කඩක් බව නොරහසකි. මෙහිලා අප සියලු දෙනා පොදුවේ සලකා බලන සාධකයන් මෙන්ම
සමාජයේ සහ විද්වතුන්ගේ විචක්ෂණශීලී ඇසට හසු නොවූ යම් යම් සියුම් ඉසව්
ගවේෂණය කිරීම, අප අනාගත පරපුරේ අභිවෘද්ධිය පිණිසම හේතු වේ යයි උපකල්පනය
කරමි. හුදෙක් පටු දේශපාලනමය අරමුණු මුදුන්පත් කරගැනීම තකා හෝ වේවා,
අධ්‍යාපනයේ සැබෑ අභිවෘද්ධිය සඳහා හෝ වේවා යම් යම් ඉලක්කගත සිද්ධීන්ටම
පමණක් මෙම පුළුල් මාතෘකාව සීමා නොකොට, එහි අලමුල ගිය තැන මෙන්ම යටගිය තැන්
පවා සැබෑ සමාජ ප්‍රේමිත්වයෙන් විග්‍රහ කිරීම යෙහෙකැයි සිතේ.
විභාග ප්‍රශ්න පත්‍ර හා උත්තර පත්‍ර එකවිට බෙදා දීම, පාසල් පෙළපොත් සහ විභාග ප්‍රශ්න පත්‍ර වල මුද්‍රණ හා තාර්කික දෝෂ මෙන්ම පෙළපොත් බෙදා දීමේ අසමතුලිතතාවයන්ද, අධ්‍යාපන බලධාරීන්ගේ මූල්‍යමය අක්‍රමිකතාද වත්මන් නිදහස් අධ්‍යාපනය අරක් ගෙන ඇති පරිපාලනමය සාධකයන් සේ පෙනුනද විවිධ පාලන ක්‍රමවේදයන් තුලින් එය නිරවද්‍ය කරගැනීමේ සම්භාවිතාවයද අප විද්වතුන් සතු විය යුතුය. එහෙත් ඊට වඩා පුළුල් වූ නිදහස් අධ්‍යාපනයේ තිරසාර පැවැත්ම සහ ප්‍රගතිය අධීක්ෂණය කිරීමට ප්‍රථම, අධ්‍යාපනයේ ප්‍රමාණාත්මක හා ගුණාත්මක විශ්ලේෂණයක් කිරීම කාලෝචිත යැයි සිතන්නෙමි.
අධ්‍යාපනය යනු කුමක්ද? එමෙන්ම උගත්කම යනු කුමක්ද? උගත්කම සහ බුද්ධිමත්කම අතර වෙනසක් තිබේද? තිබේ නම් ඒ කෙසේද? මොනවාද?
නූතන තරගකාරී සමාජ රටාව අනුව අධ්‍යාපන ක්‍රමවේදයන් සැකසී ඇත්තේ ළමුන් කටපාඩම් රොබෝවරුන් බවට පත් කිරීමටද? නොඑසේ නම් ඔවුන් පාසල් පොත් මලු බර අදින මිනිස් යාන්ත්‍රිකයන් කිරීමක්ද?
පාසල විසින් ලබා දිය යුත්තේ මෙකී අධ්‍යාපනය පමණක්මද?
විෂය කරුණු වලදී වඩාත්ම ප්‍රවීණතාවය දක්වන සිසුවා සියලු ගුරු භවතුන්ගේ දක්ෂතාවය දිනා ගන්නා දීප්තිමත් දරුවා බවට පත් වන අතර එසේ නොවන දරුවා පන්ති කාමරය තුල මෙන්ම පාසලේදීද කොන් වීමකට ලක් වේ. ඔහු හෝ ඇය තුල සැඟවුණු විවිධ කුසලතා තිබුණද, ඒවා ඔප නංවා අනතුරුව එම සිසුවාද දීප්තිමත් තරුවක් කිරීමට මෙම අධ්‍යාපන රටාව තුලින් ලබා දෙන තල්ලුව මද බවක් හැඟේ. මේ සම්බන්ධයෙන් අපහට ගත හැකි හොඳම උදාහරණය "සියවසේ මිනිසා" නොහොත් මහා විද්‍යාඥ ඇල්බට් අයින්ස්ටයින් ප්‍රාඥයා ය. අප ලෝකයේ සැබෑ දක්ෂයා සැබවින්ම බිහි වන්නේ පොත් තුලින්ම පමණක්ද යන්න පිලිබඳ මෙහිදී ප්‍රශ්නාර්ථයක් නැගේ.
වත්මන් පාසල් ශිෂ්‍ය පරම්පරාව මත පතිත මහා මේඝයක් ලෙස පාසල් ශිෂ්‍ය විනය තිරය පිටුපස රංගනයක් රඟන බව අද අප ගුරුවරුන් අවබෝධ කරගෙන ඇත්ද? ඔවුන් සිසුන්ගේ විනය, හික්මීම සංහිඳියාව කෙරෙහි අවධානය යොමු කොට තිබේද? එසේ නම්,
"big match fever" කාල පරිච්ඡයේදී නගරවල බාලිකා පාසල් ඇතුළු ගොඩනැගිලි වල ආරක්‍ෂිත තාප්ප දූෂණය වන්නේ කෙසේද?
තාරුණ්‍යය යනු මනුෂ්‍යයකුට ජීවිතයේ හිමිවිය හැකි මිහිරිතම කාල පරිච්ඡේදය බව අමුතු කොට නොකිව මනාය. තාරුණ්‍යයට ළමුන් හිමිකම් කී පමණින්ම එකී සුන්දර වූ තාරුණ්‍යයේ මිහිර, නැවුම් බව, පිවිතුරු බව අකා මකා දමා අන්ත රැඩිකල් වාදීව එම සුන්දරත්වය කෙලෙසීමට ඔවුනට ඇති අයිතිය කුමක් දැයි විමසීමට කැමැත්තෙමි. පෙර වසර වලදී බාලිකා පාසල් තාප්ප වලටම පමණක් උරුම වූ මේ දුර්භාග්‍යය දැන් දැන් නගරයේ ප්‍රසිද්ධ තාප්ප බැමි පමණක් නොව පෞද්ගලික නිවාස වල තාප්ප ආදියද සිය මූසල ඝන කළු සෙවනැල්ලෙන් වෙලා ගනිමින් සිටියි. එය එමතුදු නොනැවතී නාම පුවරු, මාර්ග සඥා පුවරු ආදියද සිය ග්‍රහණයට ලක් කරගෙන අවසානය. "ලෝක උරුම නගරය සුරකිමු" යැයි සෙංකඩගල පුරවරයේ අලංකාර ලෙස සකස් කර ඇති සිමෙන්ති නාම පුවරුවේ එම සටහනද මකා දමමින් නගරයේ අති ප්‍රසිද්ධ පිරිමි විදුහලක සිසුන් පිරිසක් විසින් "big match texts" ඇඳ තිබුණි. ඉදින් එය ලෝක උරුම නගරයේ තිරසාර උරුමයට අලගු තබන්නක් නොවේද?
බාලිකා පාසල් වල තාප්ප දැකීමට පවා හිරිකිත වන්නේ ඇස් ඇති අයකුට නැරඹිය නොහැකි තරම් ජුගුප්සාජනක වන අන්දමේ අසැබි වදන් සටහන් කර ඇති බැවිනි. එය එපමණකින්ම නොනැවතී සුන්දර වැව රවුමේ ඉදි කර ඇති තාප්පයේ ඉතාම පිළිකුල් ජනක රූප සටහන් ඇඳීමට තරම් අප යොවුන් පරපුර ප්‍රාථමික වී ඇති නියා ය...!!
මෙම සංස්කෘතිය වහා හෙලා දැකිය යුතු නොවන්නේද? බලධාරීන්ගේ ඇස්, මේ සම්බන්ධයෙන් මේ වන තුරුත් විවර නොවූවා වැන්න... අධ්‍යාපන බලධරයන්ගේ මෙන්ම පාරිසරික බලධාරයන්ගේද නෙත් සිත් මේ වෙත යොමු විය යුතු මොහොත දැන් වත් එළඹිය යුතු වන්නේය.
විවාහක, වැඩිමහලු කාන්තාවන්ට වුව අද දින නිදහසේ ගමනක් යාමට නොහැකි බව මෙම ශෝකාන්තයේ තවත් එක අනුවේදනීය කෝණයකි. කාන්තාවන්ගේ යම් විලාසිතාවන් මෙම තත්වයට ඍජුවම බලපාන බවට අයෙකු විසින් ඇඟිල්ල දිගු කලද, එහි යම් සත්‍යතාවයක් පැවතුණද, එම මාතෘකාව වෙනත් පුළුල් පැතිකඩකින්, විශේෂිතම වූ පරාමිතීන්ට බඳුන් කොට විග්‍රහ කල යුතු මාතෘකාවකි. නමුත් උක්ත කතාවේ ශෝකාන්තය නම් වත්මන් සිසු පරපුර ද එවන් "චාරයක් නොමැති පිරිමින්" නම් කුලකයට අයත් වීමය. ඇතැම් විට සමහර පාසල් සිසුන්ගෙන් වැඩිහිටි ශිෂ්‍යාවන්ට, සම වයස් සහ බාල වයස් ශිෂ්‍යාවන්ට මෙන්ම වැඩිහිටි විවාහක ලඳුන්ටද යම් යම් අපයෝජන ඇති වන බව කාන්තා අප උදක්ම දන්නා කරුණකි. අපයෝජනය සිදු වන්නේ වාචික වශයෙන්ද, එසේත් නොමැති නම් කායික වශයෙන්ද යන්නද වැදගත් නොවේ. බස් රථ තුලදීද, නොඑසේ නම් මහමග දීද යන්නද වැදගත් නොවේ. වඩාත් වැදගත් වන්නේ කාගෙන්ද යන්නයි. තරුණියක් ඉතා සංවර ඇඳුමෙන් සැරසී සිටියද, තරුණ සිසු පරපුර ඇයගේ ඇඳි වතද විනිවිද යන දෑස් වලටම හිමිකම් කීම අප සැමගේ අභාග්‍යය නොවන්නේද?
කාන්තාවක් දෙස සිය මවක්, සහෝදරියක්, නැගණියක් ලෙස බලන්නේ අද තරුණ සිසු පරපුරෙන් කීයෙන් කී දෙනාද? සිසුවියකගේ ප්‍රේමය ඉල්ලා අසාර්ථක වූ විට අයගේ චරිතය කෙලෙසීමටත් ඇය "බ්ලැක් මේල්" කිරීමටත් තරම් අද ශිෂ්‍ය සමාජය අසික්කිත මෙන්ම දුර්දාන්ත වී ඇත්තේ මන්ද? ඉන්පසුව ඇතැම් විට නිර්දෝෂී අහිංසක සිසුවියට සමාජයේ හිමිවන නම්බුනාමය කිමෙක්ද? නොඑසේ නම් මිහිරි යෞවනයේ ප්‍රේමය අස්වාදනය කරන සිය ශිෂ්‍ය පෙම්වතියව (සුදුසු දෙයකැයි නිර්දේශ නොකරමි ) කෙලෙසීමට තරම් මේ ළමා ලපටි සොඳුරු සිත් දූෂ්‍ය වූයේ මන්ද? මෙය බහුතර ලෙසම දක්නට ලැබෙන්නේ අද සමාජයේ "ජනප්‍රිය" යයි ලේබල් අලවාගන්නා පාසල් ස්ථරය තුලය. එවන් පාසලකට ඔබගේ දරුවා ඇතුලත් කිරීමට ඔබද තරගකාරී වනවා නොවේද? මෙවන් පාසල් "ජනප්‍රිය" වූයේ මෙවැනි කරුණු නිසාද යන්න පිළිබඳවද අතුරු පැනයක් නැගේ. නොඑසේ නම් පාසලේ "ජනප්‍රිය" ලේබලය, මෙවැනි දුර්භාග්‍යයන් සඳහා එම පාසල් ගොදුරු කර ගැනීමට රුකුලක් වුණිද යන්න පිළිබඳවත් විමසුම් ඇසින් බැලිය යුතු වේ.
ප්‍රථමයෙන් අග නුවරටම සීමා වී තිබු මෙම අන්තගාමී රැඩිකල් රැල්ලේ අසික්කිත "big match සම්ප්‍රදාය" දැන් දැන් රට පුරාම වසංගතයක් සේ පැතිර ඇත. අප තරුණ පරපුර කිසිම රසකාමීත්වයක්, වින්දනයක්, ජවයක් නොමැති උදාසීන හණමිටි වාදීන් විය යුතු යයි මම තර්ක නොකරමි. අපට ඔවුන්ගේ ජවය, උද්යෝගය, ශක්තිය අවශ්‍යය. අපේ රටේ කොඳු නාරටිය ඔවුන්ය. නමුත් මා හෙළා දකින්නේ එම සම්ප්‍රදායේ දුර්භාග්‍යවන්ත, අවිචාරවත් අමන පැති කඩය. තාරුණ්‍යයේ රස, සුවඳ, ජවය විඳ ගැනීමට වෙනත් ක්‍රමෝපායයන් ඔවුන් සතුව නොතිබෙන්නේද? ඔවුන් අභාග්‍යයම සොයා යන්නේ අපේ රටේ අනාගතයද අභාග්‍යයේ වල පල්ලට ඇද ගෙනමය.
පාසල් විනය භාර ගුරු භවතුන්ගෙන් එම පාසලට නිසි ලෙස සේවයක් සිදු වන්නේද? සිදු වන්නේ නම් ශිෂ්‍ය විනය විරෝධී මෙවන් දේ එළිදකින්නේ කෙසේද? මෙම ගැටලුවේද නීතිය, බලය, රාජකාරිය සහ බඩගෝස්තරය අතර සිදුවන අන්‍යෝන්‍ය ඝට්ටන තිබිය හැක. ඔවුන්ද රජයෙන් වැටුප් ලබන හුදු පිං පඩි කාරයන් සේ යමෙකු හැඳින්වූවද, එම ගුරුවරුන් අතරද බලපුළුවන්කාර සල්ලිකාර මදාවි පුත්‍රයාගේ නොහික්මුණු විනයට දඬුවම් දුන් පමණින් සේවා තහනම් හෝ දුෂ්කර සේවා ස්ථාන මාරුව, ගුරු පඬුරු ලෙස ලද ශික්ෂාකාමී දිසාපාමොක් ඇදුරුතුමන්ද සිටිය හැක. තවද, සැලකිය යුතු නොවන සුළු ශාරීරික දඬුවමකට පලිය ලෙස සිය දිවි හානි කරගත් සිසුවාගේ නිර්දෝෂී ගුරු දේවයාද සිටිය හැක...
මේ සම්බන්ධයෙන් ශිෂ්‍යයන්ට ගුරුවරුන් විසින් දෙන දඬුවම් දැඩි ලෙස අමානුෂික බව අයෙකු තර්ක කිරීමට පුළුවන... සිසුන්ට හානි වන අන්දමේ දැඩි දරුණු දඬුවම් ලබා දීම මම සහමුලින්ම හෙලා දකිමි - නමුත් හැඳි නොගා හදන හොද්දේ රසයක් නැතිවාක් මෙන්ම අත නොගා හදන බඳුනේ හැඩයක් නොමැති බවත් අලුතින් නොකිව මනාය. සිසුන්ට දරුණු ශාරීරික හානි සිදු නොකිරීමට ගුරු භවතුන් වග බල ගත යුතු අතර, ගුරුවරුන් සුළු දඬුවමක් ලබා දෙන්නේ යහපතට බවත්, එනිසා යහමග යන ලෙස උපදෙස් දීමටත් මූලික වී, මෙහිදී දෙමවුපියන්, සිය දරුවන්ගේම පස නොගෙන ඉතාම බුද්ධිමත්ව තුලනාත්මක වියයුතුය. මෙවන් විටකදී දෙමවුපියන් තීරණය කරන්නේ තම දරුවාගේම ඉරණම් ඵලය බව සිහි තබා ගැනීම වැදගති.
වත්මන් පාසල් පද්ධතියේ එක් අඳුරු නිහඬ මුල්ලක තහනම් උත්තේජක, තහනම් ඖෂධ, නිල් චිත්‍රපට, මත්කුඩු, මත්ද්‍රව්‍ය, ලිංගික හා සමලිංගික සේවනය බහුලව ව්‍යාප්ත වී ඇති ව්‍යසන ජාලයක් බව අප බලධාරීන්ට නොපෙනෙන්නේද? ඔවුන් මෙය දැන දැනත් මුනිවත රැක නිද්‍රාශීලීව පසුවන්නේ සිය කුවේරවාදී දරුවන්ද මෙම ව්‍යසන ජාලයේ ප්‍රධාන භූමිකාවක් රඟන හෙයිනැයි අනුමාන කල හැක...
මෙවන් දේ උසස් යයි සම්මත පාසල් සමාජයේ නොරහස්ව පවතී. "බලවතකුගේ අය නම් ලැබෙයි නිදහස් - එසේ නොමැති නම් රාජ උදහස්" යන අප රටේ පොදු න්‍යාය මෙහිද බලපාන බව සත්‍යය. එනමුදු අප රටේ වගකිව යුතු පුරවැසියන් ලෙස පාසල් හරහා විසිරී පැතිරී පවත්නා මෙම සැඟවුණු භයානක සමාජ ව්‍යසනය මැඩලීම කෙරෙහි අප රටේ විද්වත් සමාජ වේදීන්ගේ, පරිසර බලධාරීන්ගේ සහ වියතුන්ගේ මනැස් මසැස් දූරදර්ශීව යොමු විය යුතුව ඇත්තේය.
ඒ මන්ද යත් මතු පරපුර බිහි වන්නේ මෙවන් දිරාගිය අට්ටාලයක රඳා පවත්නා අධ්‍යාපන රටාව මත වන බැවිනි. එය බීදී යා නොදී රැකිය යුතු නොව ශක්තිමත්ව නිම කල නව වේදිකාවකට ගෙන ආ යුතුය.... එය අත් වැටකින්ද සවිමත් කර, ආරක්ෂාව ලබා දිය යුතුය... ඒ අන් කිසිවක් පිණිස නොව, අප රටේ කොඳු නාරටිය වන දරු පරපුර ශක්තිමත් කිරීමේ අධිෂ්ඨානයෙනි...
විභාග ප්‍රශ්න පත්‍ර හා උත්තර පත්‍ර එකවිට බෙදා දීම, පාසල් පෙළපොත් සහ විභාග ප්‍රශ්න පත්‍ර වල මුද්‍රණ හා තාර්කික දෝෂ මෙන්ම පෙළපොත් බෙදා දීමේ අසමතුලිතතාවයන්ද, අධ්‍යාපන බලධාරීන්ගේ මූල්‍යමය අක්‍රමිකතාද වත්මන් නිදහස් අධ්‍යාපනය අරක් ගෙන ඇති පරිපාලනමය සාධකයන් සේ පෙනුනද විවිධ පාලන ක්‍රමවේදයන් තුලින් එය නිරවද්‍ය කරගැනීමේ සම්භාවිතාවයද අප විද්වතුන් සතු විය යුතුය. එහෙත් ඊට වඩා පුළුල් වූ නිදහස් අධ්‍යාපනයේ තිරසාර පැවැත්ම සහ ප්‍රගතිය අධීක්ෂණය කිරීමට ප්‍රථම, අධ්‍යාපනයේ ප්‍රමාණාත්මක හා ගුණාත්මක විශ්ලේෂණයක් කිරීම කාලෝචිත යැයි සිතන්නෙමි.
අධ්‍යාපනය යනු කුමක්ද? එමෙන්ම උගත්කම යනු කුමක්ද? උගත්කම සහ බුද්ධිමත්කම අතර වෙනසක් තිබේද? තිබේ නම් ඒ කෙසේද? මොනවාද?
නූතන තරගකාරී සමාජ රටාව අනුව අධ්‍යාපන ක්‍රමවේදයන් සැකසී ඇත්තේ ළමුන් කටපාඩම් රොබෝවරුන් බවට පත් කිරීමටද? නොඑසේ නම් ඔවුන් පාසල් පොත් මලු බර අදින මිනිස් යාන්ත්‍රිකයන් කිරීමක්ද?
පාසල විසින් ලබා දිය යුත්තේ මෙකී අධ්‍යාපනය පමණක්මද?
විෂය කරුණු වලදී වඩාත්ම ප්‍රවීණතාවය දක්වන සිසුවා සියලු ගුරු භවතුන්ගේ දක්ෂතාවය දිනා ගන්නා දීප්තිමත් දරුවා බවට පත් වන අතර එසේ නොවන දරුවා පන්ති කාමරය තුල මෙන්ම පාසලේදීද කොන් වීමකට ලක් වේ. ඔහු හෝ ඇය තුල සැඟවුණු විවිධ කුසලතා තිබුණද, ඒවා ඔප නංවා අනතුරුව එම සිසුවාද දීප්තිමත් තරුවක් කිරීමට මෙම අධ්‍යාපන රටාව තුලින් ලබා දෙන තල්ලුව මද බවක් හැඟේ. මේ සම්බන්ධයෙන් අපහට ගත හැකි හොඳම උදාහරණය "සියවසේ මිනිසා" නොහොත් මහා විද්‍යාඥ ඇල්බට් අයින්ස්ටයින් ප්‍රාඥයා ය. අප ලෝකයේ සැබෑ දක්ෂයා සැබවින්ම බිහි වන්නේ පොත් තුලින්ම පමණක්ද යන්න පිලිබඳ මෙහිදී ප්‍රශ්නාර්ථයක් නැගේ.
වත්මන් පාසල් ශිෂ්‍ය පරම්පරාව මත පතිත මහා මේඝයක් ලෙස පාසල් ශිෂ්‍ය විනය තිරය පිටුපස රංගනයක් රඟන බව අද අප ගුරුවරුන් අවබෝධ කරගෙන ඇත්ද? ඔවුන් සිසුන්ගේ විනය, හික්මීම සංහිඳියාව කෙරෙහි අවධානය යොමු කොට තිබේද? එසේ නම්,
"big match fever" කාල පරිච්ඡයේදී නගරවල බාලිකා පාසල් ඇතුළු ගොඩනැගිලි වල ආරක්‍ෂිත තාප්ප දූෂණය වන්නේ කෙසේද?
තාරුණ්‍යය යනු මනුෂ්‍යයකුට ජීවිතයේ හිමිවිය හැකි මිහිරිතම කාල පරිච්ඡේදය බව අමුතු කොට නොකිව මනාය. තාරුණ්‍යයට ළමුන් හිමිකම් කී පමණින්ම එකී සුන්දර වූ තාරුණ්‍යයේ මිහිර, නැවුම් බව, පිවිතුරු බව අකා මකා දමා අන්ත රැඩිකල් වාදීව එම සුන්දරත්වය කෙලෙසීමට ඔවුනට ඇති අයිතිය කුමක් දැයි විමසීමට කැමැත්තෙමි. පෙර වසර වලදී බාලිකා පාසල් තාප්ප වලටම පමණක් උරුම වූ මේ දුර්භාග්‍යය දැන් දැන් නගරයේ ප්‍රසිද්ධ තාප්ප බැමි පමණක් නොව පෞද්ගලික නිවාස වල තාප්ප ආදියද සිය මූසල ඝන කළු සෙවනැල්ලෙන් වෙලා ගනිමින් සිටියි. එය එමතුදු නොනැවතී නාම පුවරු, මාර්ග සඥා පුවරු ආදියද සිය ග්‍රහණයට ලක් කරගෙන අවසානය. "ලෝක උරුම නගරය සුරකිමු" යැයි සෙංකඩගල පුරවරයේ අලංකාර ලෙස සකස් කර ඇති සිමෙන්ති නාම පුවරුවේ එම සටහනද මකා දමමින් නගරයේ අති ප්‍රසිද්ධ පිරිමි විදුහලක සිසුන් පිරිසක් විසින් "big match texts" ඇඳ තිබුණි. ඉදින් එය ලෝක උරුම නගරයේ තිරසාර උරුමයට අලගු තබන්නක් නොවේද?
බාලිකා පාසල් වල තාප්ප දැකීමට පවා හිරිකිත වන්නේ ඇස් ඇති අයකුට නැරඹිය නොහැකි තරම් ජුගුප්සාජනක වන අන්දමේ අසැබි වදන් සටහන් කර ඇති බැවිනි. එය එපමණකින්ම නොනැවතී සුන්දර වැව රවුමේ ඉදි කර ඇති තාප්පයේ ඉතාම පිළිකුල් ජනක රූප සටහන් ඇඳීමට තරම් අප යොවුන් පරපුර ප්‍රාථමික වී ඇති නියා ය...!!
මෙම සංස්කෘතිය වහා හෙලා දැකිය යුතු නොවන්නේද? බලධාරීන්ගේ ඇස්, මේ සම්බන්ධයෙන් මේ වන තුරුත් විවර නොවූවා වැන්න... අධ්‍යාපන බලධරයන්ගේ මෙන්ම පාරිසරික බලධාරයන්ගේද නෙත් සිත් මේ වෙත යොමු විය යුතු මොහොත දැන් වත් එළඹිය යුතු වන්නේය.
විවාහක, වැඩිමහලු කාන්තාවන්ට වුව අද දින නිදහසේ ගමනක් යාමට නොහැකි බව මෙම ශෝකාන්තයේ තවත් එක අනුවේදනීය කෝණයකි. කාන්තාවන්ගේ යම් විලාසිතාවන් මෙම තත්වයට ඍජුවම බලපාන බවට අයෙකු විසින් ඇඟිල්ල දිගු කලද, එහි යම් සත්‍යතාවයක් පැවතුණද, එම මාතෘකාව වෙනත් පුළුල් පැතිකඩකින්, විශේෂිතම වූ පරාමිතීන්ට බඳුන් කොට විග්‍රහ කල යුතු මාතෘකාවකි. නමුත් උක්ත කතාවේ ශෝකාන්තය නම් වත්මන් සිසු පරපුර ද එවන් "චාරයක් නොමැති පිරිමින්" නම් කුලකයට අයත් වීමය. ඇතැම් විට සමහර පාසල් සිසුන්ගෙන් වැඩිහිටි ශිෂ්‍යාවන්ට, සම වයස් සහ බාල වයස් ශිෂ්‍යාවන්ට මෙන්ම වැඩිහිටි විවාහක ලඳුන්ටද යම් යම් අපයෝජන ඇති වන බව කාන්තා අප උදක්ම දන්නා කරුණකි. අපයෝජනය සිදු වන්නේ වාචික වශයෙන්ද, එසේත් නොමැති නම් කායික වශයෙන්ද යන්නද වැදගත් නොවේ. බස් රථ තුලදීද, නොඑසේ නම් මහමග දීද යන්නද වැදගත් නොවේ. වඩාත් වැදගත් වන්නේ කාගෙන්ද යන්නයි. තරුණියක් ඉතා සංවර ඇඳුමෙන් සැරසී සිටියද, තරුණ සිසු පරපුර ඇයගේ ඇඳි වතද විනිවිද යන දෑස් වලටම හිමිකම් කීම අප සැමගේ අභාග්‍යය නොවන්නේද?
කාන්තාවක් දෙස සිය මවක්, සහෝදරියක්, නැගණියක් ලෙස බලන්නේ අද තරුණ සිසු පරපුරෙන් කීයෙන් කී දෙනාද? සිසුවියකගේ ප්‍රේමය ඉල්ලා අසාර්ථක වූ විට අයගේ චරිතය කෙලෙසීමටත් ඇය "බ්ලැක් මේල්" කිරීමටත් තරම් අද ශිෂ්‍ය සමාජය අසික්කිත මෙන්ම දුර්දාන්ත වී ඇත්තේ මන්ද? ඉන්පසුව ඇතැම් විට නිර්දෝෂී අහිංසක සිසුවියට සමාජයේ හිමිවන නම්බුනාමය කිමෙක්ද? නොඑසේ නම් මිහිරි යෞවනයේ ප්‍රේමය අස්වාදනය කරන සිය ශිෂ්‍ය පෙම්වතියව (සුදුසු දෙයකැයි නිර්දේශ නොකරමි ) කෙලෙසීමට තරම් මේ ළමා ලපටි සොඳුරු සිත් දූෂ්‍ය වූයේ මන්ද? මෙය බහුතර ලෙසම දක්නට ලැබෙන්නේ අද සමාජයේ "ජනප්‍රිය" යයි ලේබල් අලවාගන්නා පාසල් ස්ථරය තුලය. එවන් පාසලකට ඔබගේ දරුවා ඇතුලත් කිරීමට ඔබද තරගකාරී වනවා නොවේද? මෙවන් පාසල් "ජනප්‍රිය" වූයේ මෙවැනි කරුණු නිසාද යන්න පිළිබඳවද අතුරු පැනයක් නැගේ. නොඑසේ නම් පාසලේ "ජනප්‍රිය" ලේබලය, මෙවැනි දුර්භාග්‍යයන් සඳහා එම පාසල් ගොදුරු කර ගැනීමට රුකුලක් වුණිද යන්න පිළිබඳවත් විමසුම් ඇසින් බැලිය යුතු වේ.
ප්‍රථමයෙන් අග නුවරටම සීමා වී තිබු මෙම අන්තගාමී රැඩිකල් රැල්ලේ අසික්කිත "big match සම්ප්‍රදාය" දැන් දැන් රට පුරාම වසංගතයක් සේ පැතිර ඇත. අප තරුණ පරපුර කිසිම රසකාමීත්වයක්, වින්දනයක්, ජවයක් නොමැති උදාසීන හණමිටි වාදීන් විය යුතු යයි මම තර්ක නොකරමි. අපට ඔවුන්ගේ ජවය, උද්යෝගය, ශක්තිය අවශ්‍යය. අපේ රටේ කොඳු නාරටිය ඔවුන්ය. නමුත් මා හෙළා දකින්නේ එම සම්ප්‍රදායේ දුර්භාග්‍යවන්ත, අවිචාරවත් අමන පැති කඩය. තාරුණ්‍යයේ රස, සුවඳ, ජවය විඳ ගැනීමට වෙනත් ක්‍රමෝපායයන් ඔවුන් සතුව නොතිබෙන්නේද? ඔවුන් අභාග්‍යයම සොයා යන්නේ අපේ රටේ අනාගතයද අභාග්‍යයේ වල පල්ලට ඇද ගෙනමය.
පාසල් විනය භාර ගුරු භවතුන්ගෙන් එම පාසලට නිසි ලෙස සේවයක් සිදු වන්නේද? සිදු වන්නේ නම් ශිෂ්‍ය විනය විරෝධී මෙවන් දේ එළිදකින්නේ කෙසේද? මෙම ගැටලුවේද නීතිය, බලය, රාජකාරිය සහ බඩගෝස්තරය අතර සිදුවන අන්‍යෝන්‍ය ඝට්ටන තිබිය හැක. ඔවුන්ද රජයෙන් වැටුප් ලබන හුදු පිං පඩි කාරයන් සේ යමෙකු හැඳින්වූවද, එම ගුරුවරුන් අතරද බලපුළුවන්කාර සල්ලිකාර මදාවි පුත්‍රයාගේ නොහික්මුණු විනයට දඬුවම් දුන් පමණින් සේවා තහනම් හෝ දුෂ්කර සේවා ස්ථාන මාරුව, ගුරු පඬුරු ලෙස ලද ශික්ෂාකාමී දිසාපාමොක් ඇදුරුතුමන්ද සිටිය හැක. තවද, සැලකිය යුතු නොවන සුළු ශාරීරික දඬුවමකට පලිය ලෙස සිය දිවි හානි කරගත් සිසුවාගේ නිර්දෝෂී ගුරු දේවයාද සිටිය හැක...
මේ සම්බන්ධයෙන් ශිෂ්‍යයන්ට ගුරුවරුන් විසින් දෙන දඬුවම් දැඩි ලෙස අමානුෂික බව අයෙකු තර්ක කිරීමට පුළුවන... සිසුන්ට හානි වන අන්දමේ දැඩි දරුණු දඬුවම් ලබා දීම මම සහමුලින්ම හෙලා දකිමි - නමුත් හැඳි නොගා හදන හොද්දේ රසයක් නැතිවාක් මෙන්ම අත නොගා හදන බඳුනේ හැඩයක් නොමැති බවත් අලුතින් නොකිව මනාය. සිසුන්ට දරුණු ශාරීරික හානි සිදු නොකිරීමට ගුරු භවතුන් වග බල ගත යුතු අතර, ගුරුවරුන් සුළු දඬුවමක් ලබා දෙන්නේ යහපතට බවත්, එනිසා යහමග යන ලෙස උපදෙස් දීමටත් මූලික වී, මෙහිදී දෙමවුපියන්, සිය දරුවන්ගේම පස නොගෙන ඉතාම බුද්ධිමත්ව තුලනාත්මක වියයුතුය. මෙවන් විටකදී දෙමවුපියන් තීරණය කරන්නේ තම දරුවාගේම ඉරණම් ඵලය බව සිහි තබා ගැනීම වැදගති.
වත්මන් පාසල් පද්ධතියේ එක් අඳුරු නිහඬ මුල්ලක තහනම් උත්තේජක, තහනම් ඖෂධ, නිල් චිත්‍රපට, මත්කුඩු, මත්ද්‍රව්‍ය, ලිංගික හා සමලිංගික සේවනය බහුලව ව්‍යාප්ත වී ඇති ව්‍යසන ජාලයක් බව අප බලධාරීන්ට නොපෙනෙන්නේද? ඔවුන් මෙය දැන දැනත් මුනිවත රැක නිද්‍රාශීලීව පසුවන්නේ සිය කුවේරවාදී දරුවන්ද මෙම ව්‍යසන ජාලයේ ප්‍රධාන භූමිකාවක් රඟන හෙයිනැයි අනුමාන කල හැක...
මෙවන් දේ උසස් යයි සම්මත පාසල් සමාජයේ නොරහස්ව පවතී. "බලවතකුගේ අය නම් ලැබෙයි නිදහස් - එසේ නොමැති නම් රාජ උදහස්" යන අප රටේ පොදු න්‍යාය මෙහිද බලපාන බව සත්‍යය. එනමුදු අප රටේ වගකිව යුතු පුරවැසියන් ලෙස පාසල් හරහා විසිරී පැතිරී පවත්නා මෙම සැඟවුණු භයානක සමාජ ව්‍යසනය මැඩලීම කෙරෙහි අප රටේ විද්වත් සමාජ වේදීන්ගේ, පරිසර බලධාරීන්ගේ සහ වියතුන්ගේ මනැස් මසැස් දූරදර්ශීව යොමු විය යුතුව ඇත්තේය.
ඒ මන්ද යත් මතු පරපුර බිහි වන්නේ මෙවන් දිරාගිය අට්ටාලයක රඳා පවත්නා අධ්‍යාපන රටාව මත වන බැවිනි. එය බීදී යා නොදී රැකිය යුතු නොව ශක්තිමත්ව නිම කල නව වේදිකාවකට ගෙන ආ යුතුය.... එය අත් වැටකින්ද සවිමත් කර, ආරක්ෂාව ලබා දිය යුතුය... ඒ අන් කිසිවක් පිණිස නොව, අප රටේ කොඳු නාරටිය වන දරු පරපුර ශක්තිමත් කිරීමේ අධිෂ්ඨානයෙනි...
